Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

"Τα κορίτσια" - Νικηφόρου Βυζαντινού

Η αλήθεια μου δεν σας έχω συνηθίσει ποιητικώς σε τέτοιο ύφος. Όμως "χρωστώ" αυτό το ποιημάτιον σε κείνο το "κορίτσι" το πρωτόβγαλτο που κάποτε ενώ θα έπρεπε να μου ζητήσει οτι συνήθως ζητούν οι γυναίκες αυτές που ασκούν τούτο το λειτούργημα απο έναν υποψήφιο πελάτη το γνωστόν "αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου", έσκυψε το κεφάλι απο ντροπή και με άφησε να συνεχίσω τον δρόμο μου. Απο τότε ψάχνω αλλού τις πόρνες.
Κάποια "κορίτσια" βλέπετε κύριες και κύρϊοι καθώς πρέπει είναι πιο τίμια απο ορισμένες πόρνες της ψυχής που κυκλοφορούν την μέρα.

"Τα κορίτσια" λοιπόν.

Μιά ζωή καταραμένα
με τα στόματα ραμμένα
ζούν κρυφά απο τους άλλους
τους μικρούς και τους μεγάλους
σ΄ ένα σπίτι βρωμερό
πεταμένα στο σωρό.

Τα χαμένα όνειρα τους
έσβησαν δίχως ελπίδα
κι ούτε έναν να νοιαστεί
και τα θάψαν τα κορίτσια
πριν ο θάνατος προλάβει
κείνος να τα παραλάβει
και η φλόγα τους σβηστεί

Ε διαβάτη φύγε πέρα
είσαι κύριος καθώς πρέπει
κι απο δώ ποτέ δεν πρέπει
να περνάς μέσα στη μέρα
νύχτα έλα μη σε δούνε
και ποιός ξέρει τι θα πούνε

Τα καημένα τα κορίτσια
όσο κι αν τα αδικούνε
σιωπηλά και φανερά
έξω απο την κάμαρα τους
κρύβωντας τα πρόσωπα τους
περιμένουν στην σειρά !

Νικηφόρος Βυζαντινός

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου